اون که هر چی ابر دنیاس٬خونه داره تو چشاش

اون که ناچاره بخنده٬اما گریه اس خنده هاش
                                        ***

اون که تو شهرش غریبه ٬با یه عالم آشنا

هیچ کدوم باور نکردن٬غربت تلخ صداش

اون منم ٬اون منم ٬ اون منم

                                                    بغضمو تو گلوم می شکنم
                                         ***

دیروز من ٬مثل امروز ٬مثل فرداس

هر روز دستام ٬ سرد و تنهاس

دیروز٬امروز٬فردا
                                         ***

خیلی سخته ٬این تنهایی٬بی فردایی

تنها موندن٬ تنها خوندن

تنها ٬ تنها٬ تنها
                                          ***

اون که خیلی غصه داره ٬ رو لبای بی صداش

مونده فریادش تو سینه٬ در نمی آد از لباش

قد یه دنیا کتابه٬ با یه عالم گفتنی

هر کدوم از غصه هاشو٬هر کدوم از قصه هاش

اون منم٬اون منم٬ اون منم

                                                   بغضمو تو گلوم می شکنم.

     هستی با عشق آغاز شد.می گویندهدف آفرینش این بود که خدا دوست داشت شناخته شود.ما محصول عشق بزرگترهایمان هستیم و عشق محصول دلهایی است که به خاطرش می تپند.عشق در مرحله ای اشتیلق به رسیدن است.عشق به داشتن.این نخستین مرحله است و خودشیفتگی آغاز عشق است.

      عشق به جنس دیگر آغازشکفتن گونه جدیدی ازعشق است.اما باز هم خویشتن است که نیاز به دیگری دارد.به هر حال هر چه باشد عشق به دیگری است.عشق به غیر همجنس تابع یک نیاز و ضرورت بی ریاست.روزی خواهد رسید که عشقی نو از همین جوانه ها خواهد روئید.عشقی که ازخود فراترمی رود...مثل مادربه فرزند ومثل آدم به همنوع ومثل انسان به چهره ای زوال ناپذیر و جاودانه خواهد انجامید.

               عشق را باید پاس داشت و ارزان نفروخت.